Een tijdje geleden raakte ik na een vorming rond stressreductie en verbindend communiceren aan de praat met een heel aimabele dame. Ze vertelde me dat ze binnenkort de mijlpaal van 42 jaar werken zou bereiken en dat ze dus met pensioen mocht gaan. Een gebeurtenis die haar werkgever niet zomaar wilde laten voorbijgaan. En dus zou de dame gevierd worden in het bedrijf.
Weinig verandering
Dat leek me een mooi initiatief. Maar de dame dacht daar heel anders over. Ze zei me dat een viering voor haar helemaal niet nodig was. Want met pensioen gaan zou voor haar niet veel veranderen. De ratrace waarin ze zat zou gewoon verder lopen. Veel redenen om feestelijk te zijn had ze dus niet.
Iedereen helpen
Haar verhaal verraste me en dus vroeg ik haar om meer uitleg. Ze vertelde dat ze niet het gevoel had dat ze gevierd werd, maar gevierendeeld. Haar ouders leefden nog en hadden haar zorg nodig. Haar dochter rekende op oma om bij te springen in de opvang van haar kleinkind. Haar man was door een probleem aan zijn knieën niet meer zo mobiel en kon weinig doen zonder haar. Alle huishoudelijke taken nam ze voor haar rekening. En de hond moest ’s morgens en ’s avonds uitgelaten worden. Kortom: iedereen steunde op haar.
Steunpilaar
We hadden het tijdens de opleiding gehad over verbindend communiceren en in contact blijven met jezelf. Ze zei me dat het een hele uitdaging zou zijn om in alle drukte tijd te maken voor zichzelf en grip te houden op de situatie. Ze had het gevoel dat ze het fundament was op wie alles steunde. Als zij stil zou vallen, dan zou alles instorten. Dat was dus geen optie …
Ratrace 2.0
De ratrace was voor mij heel herkenbaar. Alleen associeerde ik die met ouders van kleine kinderen of adolescenten. Die voelen druk omdat ze veel willen en zich van hier naar daar haasten en in allerlei bochten wringen om werk, gezin en vrije tijd te combineren. Ik had er nooit bij stilgestaan dat mensen die met pensioen zijn ook in die situatie kunnen zitten. Pensioen was voor mij het synoniem voor een periode van rust, tijd voor jezelf en doen wat je graag doet met de mensen die je graag ziet.
Bijzondere dame
Werken met mensen is zo dankbaar en schenkt me veel voldoening. De dame was na de opleiding naar me toe gekomen om me te bedanken voor de tools die ik haar aangereikt had. Daarmee zou ze in haar drukke schema toch rustmomenten kunnen creëren, even op adem komen en met zichzelf in contact blijven. Ze was echt een bijzondere persoon en we bleven nog een tijdje keuvelen. Toen ze naar huis ging, wenste ik haar veel succes. Ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Dat vatte haar voor mij perfect samen: altijd bezorgd om anderen.
Loopbaan versus stappenplan
Toen ik naar huis reed, speelde het gesprek nog door mijn hoofd. Straf toch hoe iemand na een loopbaan van 42 jaar nog inspanningen moet leveren om rust te vinden. Een ongelukkig woord trouwens, loopbaan. Het impliceert dat je maar beter probeert om zo snel mogelijk de eindstreep te bereiken. Misschien is professioneel stappenplan een betere term. Laat me gerust weten hoe jij dat ziet …
Verbindende groeten
Jo
