Wij gaan vandaag dat trillen uitlokken!
Daar sta ik
Met Annick, Katrijn en Wout in het knusse werklokaaltje van Jo Huylebroeck en Karin Nolmans. Blootsvoets, losse broek en heel nieuwsgierig naar wat komen gaat. “Ga rustig zitten” zegt Karin. “Ik ga jullie kort uitleggen waar TRE op slaat, wat het doet met je lijf.” Ze vraagt of ik me een situatie kan herinneren waarin ik spontaan ongecontroleerd trilde. “Als ik op een stoel zit en mijn rechter voet op zijn tenen laat steunen, dan begint mijn bovenbeen na een tijdje te trillen. Als ik het niet actief stop, dan lijkt het of het uren door kan trillen.” “Ja, ja, dat is het!” knikt Karin enthousiast. Annick, Katrijn en Wout diepten in hun ervaringen ook voorbeelden op waarin een spontaan en ongecontroleerd trillen zich over een deel van hun lijf meester maakte.
“Wel, wij gaan dat vandaag uitlokken.” zegt Jo. “Daarvoor bedacht de ontdekker van TRE, Dr. David Berceli, een reeks van zeven oefeningen. We doen ze alle zeven om jullie in de beste conditie te brengen voor de trilmodus.” Belangrijk om weten is dat het niet altijd nodig is om de hele reeks oefeningen te doen om te kunnen trillen. We hebben geleerd het trillen te onderdrukken. Daarom hebben sommige mensen wat meer voorbereiding nodig om hun lijf zover te krijgen dat het spontaan trilt. Eens je je censuur op het trillen opheft, is het zelfs mogelijk dat je bij spanningen spontaan trilt.
“De oefeningen hebben niks met meditatie te maken, ze zijn puur musculair.”
De initiatie
Karin doet elke oefening voor en benadrukt dat het belangrijk is om regelmatig uit te ademen alsof je zucht van ontgoocheling of ontmoediging. “De oefeningen hebben niks met meditatie te maken, ze zijn puur musculair. We gaan jullie spieren lichtjes stretchen en vermoeien. Forceer niets en probeer de spanningen die je in je spieren voelt niet hoger te laten gaan dan een 6 of 7 op een schaal van 10.” Hoe voelt een 6 of 7 als ik niet weet hoe een 10 voelt, dacht ik even, maar uiteindelijk voel je dat intuïtief wel snel aan. Eerst komen de enkels aan de beurt, dan de bovenbenen, het bekken en de onderrug. Het zijn geen ingewikkelde oefeningen. Ik denk dat ik ze na twee maal wel onder de knie heb. De eerste zes oefeningen zijn ter voorbereiding van de laatste, de echte triloefening. Die gebeurt liggend op de rug, de rest gebeurt staand.
“En nu ga je knieën wat dichter naar elkaar brengen, 2 centimeter ongeveer, je voetzolen blijven tegen elkaar. En voel maar wat er gebeurt.”
Daar lig ik dan
Voetzolen tegen elkaar, opgetrokken richting bips, knieën wijd: in de vlinderhouding. “Duw je heup omhoog en houd dit een minuut aan… en weer zakken.” Karin benadrukt ook hier dat als er iets niet OK voelt, je gewoon terug gaat liggen. Niets forceren. En hup de heup weer omhoog, weer een minuut. Blazen… “En nu ga je knieën wat dichter naar elkaar brengen, 2 centimeter ongeveer, je voetzolen blijven tegen elkaar. En voel maar wat er gebeurt.” Er gebeurt bij mij nog niets. Of toch… Ja, er begint daar iets in de buurt van mijn rechterknie te trillen, links ook. Het is wat chaotisch en heel licht. Na twee minuten vraagt Karin om de knieën weer wat dichter naar elkaar te brengen. Nu voel ik het shaken pas echt goed. Het komt in een cadans, net een denderende trein, badam badam badam… “Eens je aan het trillen bent, laat het maar gaan. Hou het niet tegen en voel waar het allemaal trilt…” zegt Karin.
“Strek gewoon je benen en trek je tenen naar je gezicht toe. En het stopt vanzelf”
Ze suggereert om met de houding van de knieën te spelen en te voelen of dat iets aan het trillen verandert. Het voelt al snel geweldig. De trillingen verspreiden zich naar boven: bekken, onderbuik. Bij Wout zelfs als een slang die tot aan zijn keel omhoog kronkelt. “Allemaal goed!”
En zo gaan we nog enkele minuten door. Trillend op ons matje. Het leuke is dat je ligt met je ogen open en ervaringen uitwisselt. Je kan zelfs over koetjes en kalfjes kletsen. Je lijf schudt op zichzelf spanningen af. “Releasen” zoals dat in het jargon heet. Om te stoppen met trillen? Niets makkelijkers: “Strek gewoon je benen en trek je tenen naar je gezicht toe. En het stopt vanzelf”. Weet Karin. Eens uitgetrild heb ik niet meteen zin om op te staan. “Dat doe je best niet.” zegt Jo “Gun je spieren de tijd om tot rust te komen. En diep vanbinnen is er op celniveau nog trilactiviteit bezig; laat die stilletjes uitdoven voor je weer helemaal in actie schiet.”
Na wat nakletsen over wat we meemaakten, verlaat ik mijn collega’s en Jo en Karin, met een leuk gevoel vanbinnen. Zo iets van: dit wil ik nog meemaken. Ik ben niet zo de man van voornemens, maar hier toch alvast een: shaken, dat ga ik vaak doen vanaf nu! Merci Jo! Merci Karin!
Auteur: Ivan Konovaloff
Icoba
